ابن تیمیه ، نفاق صحابه را اثبات می کند !

بسم الله الرحمن الرحیم

آنچنان که از کتاب های ابن تیمیه بر می آید ، او دشمنی خاصی با علی بن ابی طالب و اولادش ( علیهم السلام ) داشته است .

توهین های وی به امیرالمومنین ( علیه السلام ) در کتابهای او همچون ” منهاج السنه ” آنچنان صریح و زیاد بود که سبب شد علمای عصر وی او را متهم به نفاق نمایند .

تعصب کورکورانه وی در دفاع از خلفای ۳ گانه و دشمنی مضاعف وی با شیعیان امامیه آنچنان زیاد بود که ابن حجر عسقلانی در مورد وی چنین می گوید :

“ وکم من مبالغة لتوهین کلام الرافضی ادته أحیانا إلى تنقیص علی رضی الله عنه وهذه الترجمة لا تحتمل أیضاح ذلک وإیراد امثلته  ”

( و زیاده روی وی در توهین به کلام رافضی آنچنان زیاد بود که در ورطه تنقیض مقام علی – علیه السلام – افتاد و این ترجمه مجال روشن نمودن آنها و بیان مثالهایش نیست   )

(لسان المیزان ، ج ۶ ص ۳۱۹ ، اسم المؤلف: أحمد بن علی بن حجر أبو الفضل العسقلانی الشافعی الوفاة: ۸۵۲ ، دار النشر : مؤسسة الأعلمی للمطبوعات – بیروت – ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶ ، الطبعة : الثالثة ، تحقیق : دائرة المعرف النظامیة – الهند )

با مطالعه کتاب ” منهاج السنه ” که بنابر تعبیر زیبای علامه امینی ( علیه الرحمه ) همانا ” منهاج البدعه ” می باشد ، به نکات زیبایی دست می یابیم که عملا عقاید اساسی اهل سنت و وهابیت را زیر سوال می برد . در این نوشتار به یکی از آنها اشاره می کنیم .

ابن تیمیه در کتاب ” منهاج السنه ” چنین می گوید :

“ أن الله قد اخبر انه سیجعل للذین آمنوا و عملوا الصالحات ودا و هذا وعد منه صادق و معلوم أن الله قد جعل للصحابة مودة فی قلب کل مسلم لا سیما الخلفاء رضی الله عنهم لا سیما أبو بکر و عمر فان عأمة الصحابة و التابعین کانوا یودونهما و کانوا خیر القرون

و لم یکن کذلک علی فان کثیرا من الصحابة و التابعین کانوا یبغضونه و یسبونه و یقاتلونه ”

(خداوند خبر داده است: «مسلّماً کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‏اند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مى‏دهد!» و روشن است که خداوند محبت صحابه را در دل هر مسلمانى قرار داده است؛ به ویژه خلفا و به ویژه ابوبکر و عمر؛ چرا که تمام صحابه و تابعین این دو نفر را دوست داشتند و (آن زمان) بهترین قرن‌ها بود. اما در باره على این چنین نبود؛ زیرا بسیارى از صحابه و تابعین بغض على را در دل داشتند، او را سب مى‌کردند و با او مى‌جنگیدند.)

(منهاج السنة النبویة ،ج ۷ ص ۱۳۷ - ۱۳۸ ، اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس الوفاة: ۷۲۸ ، دار النشر : مؤسسة قرطبة – ۱۴۰۶ ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : د. محمد رشاد سالم )

بر اساس کلام ابن تیمیه ، جمع کثیری از صحابه با امیرالمومنین علیه السلام دشمنی داشته و ایشان را سب می کردند …

از طرفی در کتب معتبر حدیثی اهل سنت و از جمله در صحیح مسلم آمده که امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند :

“ وَالَّذِى فَلَقَ الْحَبَّةَ وَبَرَأَ النَّسَمَةَ إِنَّهُ لَعَهْدُ النَّبِىِّ الأُمِّىِّ -صلى الله علیه وسلم- إِلَىَّ أَنْلَا یُحِبَّنِی إلا مُؤْمِنٌ ولا یُبْغِضَنِی إلا مُنَافِقٌ  ”

( قسم به آن که دانه را شکافت و جانداران را آفرید ، همانا عهد رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم با من آن است که مرا دوست نمی دارد مگر مومن و دشمن نمی دارد مگر منافق )

(صحیح مسلم ، ج ۱ ص ۸۶ ، اسم المؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسین القشیری النیسابوری الوفاة: ۲۶۱ ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت ، تحقیق : محمد فؤاد عبد الباقی )

پس بنابر این روایت و اعتراف صریح ابن تیمیه ، جمع کثیری از صحابه منافق بوده اند و این چگونه است که اهل سنت و وهابیت ، تمامی صحابه حتی این جمع کثیر منافقان را عادل می دانند و سخنان ایشان را بر روی چشم می گذارند ؟!!